Vriendschap...een illusie?

Bovenstaande tekst heb je vast herkend. Hij komt uit het liedje 'Vriendschap' van Het goede doel.

Altijd als ik dit liedje hoor word ik een beetje verdrietig. Omdat er mensen zijn die zo over vriendschap denken.

Toen ik studeerde had ik een vriend, mijn beste vriend. Ik deelde alles met hem. We belden elkaar dagelijks uitgebreid ook al zagen we elkaar elke dag op de opleiding.

En toen werd hij ziek, mijn beste vriend. En onze vriendschap werd nog dieper. Hij deelde zijn angsten met me en ik was er voor hem, zoals hij er ook altijd voor mij was. En hij waardeerde dat. Enorm.

We stuurden elkaar heel veel kaarten, zeker toen hij te ziek was om bezoek te ontvangen. Ik heb ze allemaal bewaard. De meesten zijn zo verbleekt dat ze bijna niet meer te lezen zijn, maar ze zijn me allemaal heel dierbaar.

En toen ging hij dood. En was ik lange tijd ontroostbaar. In mei is het twintig jaar geleden dat hij overleed, maar ik weet nog zo goed hoe ik me toen voelde. Ik voelde me tekortschieten als vriendin omdat ik er op het laatst niet voor hem was geweest. Ik voelde me schuldig omdat ik niet was gebleven toen ik hem die laatste keer bezocht in het ziekenhuis. En dus geen afscheid had genomen. Maar er was die avond al bezoek en ik kwam al zo vaak. Dus ik zei: "ik zie je morgen" en ik ging naar huis. Die nacht is hij overleden. 

Veel later besprak ik mijn schuldgevoel met zijn vader. En hij zei tegen me: "Als je iets doet waarvan je op dat moment denkt dat het goed is, dan kun je daar later nooit spijt van hebben." En dat heeft me enorm geholpen, ook in latere situaties.

Dit was mijn eerste ervaring met het verlies van een vriendschap. En ook meteen de heftigste en de meest definitieve. Maar natuurlijk niet de laatste. In de loop der jaren zijn vriendschappen ontstaan en vriendschappen verwaterd, of beëindigd. 

Soms gaan de dingen nou eenmaal zoals ze gaan en groei je uit elkaar. En dan kom je er na een tijdje achter dat de behoefte om de ander te spreken of te zien er niet meer zo is. En bij die ander blijkbaar ook niet, want hij laat ook niets van zich horen. 

En soms merk je dat een vriendschap aan het verwateren is, maar wil je dat niet. Omdat deze vriendin je te dierbaar is, omdat je samen teveel hebt meegemaakt, omdat je haar niet wilt missen in je leven.

Net voor kerst stuurde ik een van mijn twee beste vriendinnen een kaart waarop ik mijn gevoel uitsprak over hoe ik me voelde en over onze vriendschap. Dat ik me het afgelopen jaar niet zo gesteund had gevoeld door haar terwijl ik door een moeilijke tijd ging. Met dat gevoel liep ik al heel lang rond en ik wilde dat met haar delen. Haar vragen of ze dat herkende. Want dat doen vrienden. Dacht ik. 

Ze stuurde me onderstaand kaartje terug.

Ik was blij dat ze me begreep en een kaartje had uitgezocht om me op te vrolijken. Ik draaide het kaartje om en kreeg een klap in mijn gezicht. Ze schreef dat ze niet verantwoordelijk is voor hoe ik me voel en dat ze zich niet herkent in mijn verhaal. Als ik behoefte heb om iets uit te praten kunnen we wel een afspraak maken...

Ik heb de hele avond gehuild. Ben er nog verdrietig van. Ik denk dat het een beetje rouwen is, het 'sterven' van een vriendschap. Meer dan 30 jaar lief en leed deelden we. En nu lijkt ze wel een vreemde.

En toch, ondanks alles, geloof ik nog steeds in de kracht van vriendschap. Als ik denk aan mijn andere lieve vriendin en mijn allerliefste zus word ik blij. En als ik zie hoe voorzichtig nieuwe vriendschappen ontstaan met mensen die ik leer kennen via internet, weet ik het zeker: vriendschap is geen illusie.