Het geheim is om de klemtoon steeds op een ander woord te leggen. En dan kom je erachter dat het niet slechts één vraag is...
Waarom moet ik dat nu zo doen?
Je afvragen waarom je iets doet of niet doet is altijd goed. Op die manier blijf je je bewust van wat je wilt en kunt. En geloof me: revalideren zorgt er wel voor dat je blijft nadenken over het waarom.
Waarom moet ik dat nu zo doen?
Bij mij is het evenwicht tussen moeten en willen een beetje zoek. Daarom is het lastig om prioriteiten te stellen. Als je weinig energie hebt kies je sneller voor dingen die 'moeten' zoals huishoudelijke taken. Belangrijk is om hierbij stil te staan en te kijken of deze activiteiten echt moeten. En van wie ze dan moeten? Moeten geeft een gevoel van dwang en weinig keuzevrijheid. Ik heb gemerkt dat ik voorheen het huishouden altijd als 'moeten' zag. Nu ontdek ik dat ik het fijn vind dat mijn huis wat opgeruimder en schoner wordt en dat dingen niet alsmaar blijven liggen. Ik probeer nu te kijken welke activiteiten ik allemaal wil doen en welke ik belangrijk vind. En creatief bezig zijn, inspiratie opdoen op Pinterest of een bezoekje aan de kringloopwinkel gaan dus mee in de planning.
Waarom moet ik dat nu zo doen?
Ik kom er steeds meer achter dat ik niet alles persé zelf hoef te doen. De zware huishoudelijke klussen zoals dweilen en boven stofzuigen doet manlief, op zaterdag kookt mijn man en sinds kort op zondag mijn dochter. Daarnaast bestellen we tegenwoordig onze weekboodschappen online bij AH. Ik doe ze nog wel zelf, maar hoef er niet meer mee te sjouwen, ideaal!
Waarom moet ik dat nu zo doen?
Ik heb een overzicht gemaakt van alle activiteiten die ik doe, zowel op huishoudelijk gebied als op revalidatiegebied en op creatief gebied. Eigenlijk alles. En als ik 's avonds mijn planning voor de volgende dag maak, kies ik wat ik allemaal wil doen de volgende dag. De app Activiteitenweger is een goed hulpmiddel. Ik zie heel snel of ik aan het juiste aantal punten kom en of ik ontspannende, lichte, gemiddelde en zware activiteiten een beetje goed verdeeld heb over de dag.
Waarom moet ik dat nu zo doen?
Er zijn heel veel dingen die ik wil (en soms ook moet) doen. En het is heel belangrijk voor mij om alles heel goed te plannen. Een balans te vinden in inspannende en ontspannende activiteiten, houdingen afwisselen (staan, zitten, lopen, liggen). Dus kook ik voortaan soms 's ochtends al. Mijn slowcooker zorgt ervoor dat ik 's morgens al een stoofpotje kan opzetten en er 's avonds alleen nog maar wat rijst bij hoef te (laten) koken. En ik kijk naar wat nu moet en wat kan wachten. Tot later vandaag. Of tot morgen. Of misschien wel tot volgende week...
Waarom moet ik dat nu zo doen?
Gewoontes zijn behoorlijk hardnekkig. Als je dingen al heel lang op een bepaalde manier doet, bedenk je meestal niet zelf dat het ook anders kan. Gelukkig zijn daar de ergotherapeute en je mederevalidanten die je vertellen dat je strijken ook zittend kunt doen. Of dat je het stofzuigen van de benedenverdieping ook in stukjes kunt hakken. Of dat je ook elke dag een wasje kunt draaien in plaats van alles op één dag af te werken.
Waarom moet ik dat nu zo doen?
Omdat ik in de periode voorafgaand aan de revalidatie zo moe was en veel pijn had, deed ik niet zoveel meer en was mijn balans compleet zoek. Aan het einde van de dag was ik uitgeput en had ik een onvoldaan gevoel omdat ik niet echt veel gedaan had. Geen huishoudelijke dingen, maar ook geen leuke dingen. Nu ik revalideer en heel bewust mijn dagen aan het inplannen ben, merk ik dat er best veel tijd in een dag zit. En dat ik die naar eigen keuze kan vullen met allerlei activiteiten zolang ik mijn puntenaantal maar in de gaten houd. Ik merk dat ik het fijn vind dat mijn huis weer wat schoner wordt en dat ik daarnaast ook creatief bezig kan zijn. Ik begin weer controle over mijn dag te krijgen. En dat voelt goed.
Dus ik stel mezelf deze vraag heel wat keren op een dag, omdat ik zuinig wil omgaan met mijn energie, met de 21 punten die ik elke dag te spenderen heb. En het helpt.
Je afvragen waarom je iets doet of niet doet is altijd goed. Op die manier blijf je je bewust van wat je wilt en kunt. En geloof me: revalideren zorgt er wel voor dat je blijft nadenken over het waarom.
Waarom moet ik dat nu zo doen?
Bij mij is het evenwicht tussen moeten en willen een beetje zoek. Daarom is het lastig om prioriteiten te stellen. Als je weinig energie hebt kies je sneller voor dingen die 'moeten' zoals huishoudelijke taken. Belangrijk is om hierbij stil te staan en te kijken of deze activiteiten echt moeten. En van wie ze dan moeten? Moeten geeft een gevoel van dwang en weinig keuzevrijheid. Ik heb gemerkt dat ik voorheen het huishouden altijd als 'moeten' zag. Nu ontdek ik dat ik het fijn vind dat mijn huis wat opgeruimder en schoner wordt en dat dingen niet alsmaar blijven liggen. Ik probeer nu te kijken welke activiteiten ik allemaal wil doen en welke ik belangrijk vind. En creatief bezig zijn, inspiratie opdoen op Pinterest of een bezoekje aan de kringloopwinkel gaan dus mee in de planning.
Waarom moet ik dat nu zo doen?
Ik kom er steeds meer achter dat ik niet alles persé zelf hoef te doen. De zware huishoudelijke klussen zoals dweilen en boven stofzuigen doet manlief, op zaterdag kookt mijn man en sinds kort op zondag mijn dochter. Daarnaast bestellen we tegenwoordig onze weekboodschappen online bij AH. Ik doe ze nog wel zelf, maar hoef er niet meer mee te sjouwen, ideaal!
Waarom moet ik dat nu zo doen?
Ik heb een overzicht gemaakt van alle activiteiten die ik doe, zowel op huishoudelijk gebied als op revalidatiegebied en op creatief gebied. Eigenlijk alles. En als ik 's avonds mijn planning voor de volgende dag maak, kies ik wat ik allemaal wil doen de volgende dag. De app Activiteitenweger is een goed hulpmiddel. Ik zie heel snel of ik aan het juiste aantal punten kom en of ik ontspannende, lichte, gemiddelde en zware activiteiten een beetje goed verdeeld heb over de dag.
Waarom moet ik dat nu zo doen?
Er zijn heel veel dingen die ik wil (en soms ook moet) doen. En het is heel belangrijk voor mij om alles heel goed te plannen. Een balans te vinden in inspannende en ontspannende activiteiten, houdingen afwisselen (staan, zitten, lopen, liggen). Dus kook ik voortaan soms 's ochtends al. Mijn slowcooker zorgt ervoor dat ik 's morgens al een stoofpotje kan opzetten en er 's avonds alleen nog maar wat rijst bij hoef te (laten) koken. En ik kijk naar wat nu moet en wat kan wachten. Tot later vandaag. Of tot morgen. Of misschien wel tot volgende week...
Waarom moet ik dat nu zo doen?
Gewoontes zijn behoorlijk hardnekkig. Als je dingen al heel lang op een bepaalde manier doet, bedenk je meestal niet zelf dat het ook anders kan. Gelukkig zijn daar de ergotherapeute en je mederevalidanten die je vertellen dat je strijken ook zittend kunt doen. Of dat je het stofzuigen van de benedenverdieping ook in stukjes kunt hakken. Of dat je ook elke dag een wasje kunt draaien in plaats van alles op één dag af te werken.
Waarom moet ik dat nu zo doen?
Omdat ik in de periode voorafgaand aan de revalidatie zo moe was en veel pijn had, deed ik niet zoveel meer en was mijn balans compleet zoek. Aan het einde van de dag was ik uitgeput en had ik een onvoldaan gevoel omdat ik niet echt veel gedaan had. Geen huishoudelijke dingen, maar ook geen leuke dingen. Nu ik revalideer en heel bewust mijn dagen aan het inplannen ben, merk ik dat er best veel tijd in een dag zit. En dat ik die naar eigen keuze kan vullen met allerlei activiteiten zolang ik mijn puntenaantal maar in de gaten houd. Ik merk dat ik het fijn vind dat mijn huis weer wat schoner wordt en dat ik daarnaast ook creatief bezig kan zijn. Ik begin weer controle over mijn dag te krijgen. En dat voelt goed.
Dus ik stel mezelf deze vraag heel wat keren op een dag, omdat ik zuinig wil omgaan met mijn energie, met de 21 punten die ik elke dag te spenderen heb. En het helpt.
Ha Brigit,
BeantwoordenVerwijderenWat fijn dat je deze dingen met ons deelt, want ik denk dat veel mensen hier wat aan hebben, ik zeker! Ik ga eens kijken hoe ik dit zelf kan toepassen. Fijne dag! Barbara
Ik denk dat als het mij helpt, het ook voor anderen nuttig kan zijn. Dus ik deel het graag. Dank voor je reactie Barbara.
VerwijderenWat fijn dat je weer de tijd en inspiratie hebt gevonden om dit met ons te delen.
BeantwoordenVerwijderenWat voor de meesten van ons een automatisme is is voor jou een hele onderneming. Knap hoe je er mee omgaat en zal je zeker helpen om ook weer te genieten van de kleine dingetjes en om weer een beetje creatief bezig te kunnen zijn.
Liefs, Helma��
Dankjewel voor weer een lieve reactie Helma. Dat is een grote steun. XXX
VerwijderenGoedemorgen lieve Gittepetit, wat leuk dat je dit deelt met ons. Ik wil ook ff kijken of ik hier uit kom. Thnx girl
BeantwoordenVerwijderenGraag gedaan Patricia. Het is altijd fijn om elkaar te kunnen helpen. Dank voor je recatie.
VerwijderenHoi Brigit, wat een duidelijk verhaal. Ook ik heb hier veel aan als ik dit ZO lees. Succes xx
BeantwoordenVerwijderenIk ben blij dat ik dingen die ik leer weer kan delen. Wat mij helpt kan een ander ook helpen. Dank voor je reactie.XXX
VerwijderenWauw Brigit, wat een inzicht! Dank je wel voor de "eyeopener" Leuk om daar eens even bewust bij stil te staan. Jouw revalidatie slaat echt wel aan he! Dikke knuf en lieve groetjes Tertia
BeantwoordenVerwijderenHet is een erg enerverende en intense reis deze revalidatie. Maar zooo leerzaam en de moeite waard. En van delen word ik blij. Dankjewel voor je lieve reactie weer Tertia. Ik geniet van alle steun en reacties. Die helpen enorm. XXX
VerwijderenGoed Brigit, fijn he het gevoel dat je weer grip op je leven krijgt.
BeantwoordenVerwijderenDankzij jouw revalidatie berichten ben ook ik weer beter op de balans gaan letten en beter luisteren levert meer effectieve tijd op en het gevoel te zinken neemt af.
Bedankt voor de inspiratie.
Xx
Fijn dat ik jou zo ook een beetje kan helpen Carla. Jij helpt mij enorm met je steun en lieve post. Dankjewel daarvoor. XXX
VerwijderenDag Birgit, dank je wel dat je dit met ons deelt. Ik neem iedere keer wel iets mee van hoe jij revalideert. Bij mij moet de knop in mijn hoofd nog om van ipv ik moet, ik wil. En dingen uit handen geven, is ook niet altijd makkelijk. Mijn man en dochters helpen ook wel mee, heb al veel moeten vragen aan hen om dingen over te nemen. Maar als de psychotherapeute dan zegt dat ik nog meer van hen moet verlangen, heb ik daar toch moeite mee en een groot schuldgevoel. Dat is nog iets dat uit mijn hoofd moet, dat schuldgevoel. Het wordt nog een lange weg maar ooit komen we er wel hé. Dikke knuffel, Anick
BeantwoordenVerwijderenDankjewel voor je lieve en open reactie lieve Anick. Schuldgevoel is een zinloze emotie. Daar heb je helemaal niks aan. Goed voor jezelf zorgen is investeren in jezelf en daardoor ook in je gezin. Duurde bij mij ook even voordat ik dat zag, maar het is echt zo. En we komen er zeker te weten! Fijn dat we elkaar hierin kunnen steunen. XXX
VerwijderenOoooh, het is alsof ik mezelf hoor, zo'n vijf jaar geleden toen ik dezelfde revalidatie deed... Alles wat je beschrijft is heel herkenbaar, tegenwoordig stukken minder dan toen, ik schreef dat al eens, maar toch herkenbaar.
BeantwoordenVerwijderenHet gekke is, nu ik veel meer het moeten en zelf doen heb losgelaten, kan en doe ik dus veel meer. Ik heb nog steeds dat ik eerst de 'vervelende' klusjes doe en dan pas 'mag' beginnen aan de leuke klusjes, maar het is veel minder een moeten op elk gebied, waardoor ook de 'vervelende' (lees huishouden) klusjes leuk worden. Ik haal veel meer voldoening uit elke klus die gedaan 'moet' worden, waardoor m'n dag relaxter verloopt en ik (meestel) veel tevredener ben over mijn dag. Dit had ik vijf jaar geleden ècht niet kunnen bedenken; de dagen waren toen meer een gevecht om door te komen.
Wat Anick hierboven beschrijft, over het schuldgevoel, herken ik ook, het is alleen dat ik daar dus niet meer aan doe ;-) Ik had ook moeite om dingen aan anderen te vragen. Ik had er bijvoorbeeld moeite mee om mijn zoontje naar mijn ouders te brengen voor oppas. Een psycholoog zei toen tegen mij: "je ouders zeggen ja, (respecteer hun ja, zij kunnen ook nee zeggen, dat is hun eigen verantwoordelijkheid), je zoontje vindt het leuk bij opa en oma, jij geniet van je vrije tijd, wat is dan het probleem?". Tja, daar moest ik eens goed over nadenken...... Ik maakte er een probleem van in mijn hoofd, ging antwoorden voor mijn ouders ( zouden ze het niet te belastend vinden etc. etc.), terwijl eigenlijk iedereen tevreden was met de (oppas-) situatie. Ik degradeerde mijn ouders eigenlijk ook tot mensen zonder eigen mening, want ik had een vraag, zij gaven daar (bevestigend) antwoord op en dat kan ik natuurlijk respecteren, ze zijn immers capabel genoeg om beslissingen voor zichzelf te nemen.
Een lang verhaal, ik hoop dat de strekking een beetje overkomt. Anick, volgens mij gewoon vragen wat je wilt vragen, de ander heeft altijd de keuze om zelf ja of nee te zeggen. Daar hoeven wij ons niet schuldig over te voelen.
Ach ja, zo blijft het leven een mooi leerproces waarin we heel coulant naar onszelf en anderen mogen zijn.
Ik wens iedereen veel liefde toe.
Denise
Dankjewel lieve Denise voor jouw uitgebreide en openhartige reactie. Fijn om te horen dat de revalidatie jou zo goed geholpen heeft. Ik merk nu ook al verandering bij mezelf. En ik ben pas op de helft van het traject. Maar het is wel zwaar en veel hoor. En het mild zijn naar jezelf is soms zo moeilijk. Maar tegelijkertijd onmisbaar. Ik heb laatst een lijstje gemaakt met dingen die al goed gaa, waar ik aan werk. En dat is fijn om af en toe eens te bekijken... En ja, anderen zoals je ouders hebben het recht en de mogelijkheid om nee te zeggen op een vraag van je. We vullen veel te snel dingen in voor anderen. Dat blijft toch lastig hè? Fijn om zoveel reacties en steun te krijgen. Dankjewel. XXX
VerwijderenLieve Birgit, wat knap dat je dit zo kunt. Toen ik twintig jaar geleden (was toen 40 jaar) kreeg ik uit het niets twee hartinfarcten en een herseninfarct. Na thuiskomst wilde ik niet afhankelijk zijn van anderen en ging zelf een brood halen bij de buurtsuper echter ik wist niet hoe ik terug naar huis moest komen zo moe was ik. Had drie dagen in de week hulp maar voor mijn gevoel moest ik eerst opruimen voor ze kwam. Ze moesten eens denken dat ik een smeerpoets was. Door vallen en opstaan ben ik wijzer geworden echter hulp vragen blijft lastig en doe iets liever zelf. Gelukkig werk ik weer veertig uur in de week en ben er voor mijn kinderen en kleinkinderen. Wat ik wil zeggen is dat je trots mag zijn op jezelf dat je dit allemaal ondergaat en er beter uitkomt. Dat het je helpt om een nog mooier mens te worden dan je al bent ook al ken ik je alleen van instagram. Liefs
VerwijderenElin en ga zo door
Wat een heftig verhaal Elin. En wat fijn dat je nu weer zo vol in het leven staat. Veertig uur werken is echt heel veel. Ik hoop straks een leuke baan te vinden voor wat meer uren dan nu. En ja, vallen en opstaan zal het wel blijven hè?! Het leven blijft één groot leerproces. Altijd. En dat is ook wel fijn, want van stilstaan wordt een mens niet echt gelukkig denk ik. Ik ben heel blij dat het met jou goed gaat. Dankjewel voor je lieve woorden, die helpen enorm. XXX
VerwijderenJullie hebben gelijk wat betreft met mijn schuldgevoel. De psychologe zei het ook al dat ik me niet schuldig moet voelen want zei ze: jij bent ziek. Het probleem bij mij is dat ik een type ben die graag voor anderen wil zorgen. En dan hulp moeten vragen, botst met mijn karakter. Mijn ouders komen ook op een leeftijd dat ze het thuis nog moeilijk kunnen bolwerken. Ze hebben een hele grote tuin die veel werk vraagt, waardoor ze ons al hulp hebben moeten vragen. Beiden hebben dan ook nog in het ziekenhuis gelegen in het voorjaar en sinds zijn ze toch niet meer de oude. Dan vind ik het moeilijk om te vragen of mijn moeder de strijk kan overnemen. Ze zal nooit niet nee zeggen, want dat zorgzaam karakter heb ik van haar. Ik zou het ook naar een strijkdienst kunnen brengen maar dan komt weer het schuldgevoel van het geld. Het zal nog even duren eer ik van dat schuldgevoel zal verlost zijn. Hopelijk mag ik binnenkort wat meer per dag doen. Nu mag ik maar 1,5 uur per dag 'moet dingen' doen en dat is een heel gepuzzel en getob. Maar we werken eraan. xxx
VerwijderenWat ellendig.... Ik had net een heel verhaal getypt, is tie weg.......ik probeer het vanmiddag opnieuw....
BeantwoordenVerwijderenWat jammer Denise. Via mail mag ook altijd: brigit@gittepetit. XXX
VerwijderenUiteindelijk doen we allemaal ons stinkende best ;-) Anick, ik kan me in het voorbeeld dat je schetst, goed voorstellen dat je je dan schuldig kunt voelen. In het geval van de strijk, dat doe ik gewoon niet, de was gaat goed uitgeklopt, zo recht mogelijk, aan de waslijn. Is het droog, dan vouw ik het gelijk, zittend aan tafel, op.
BeantwoordenVerwijderenBij alles wat ik doe probeer ik me af te vragen of en van wie het 'moet'. De vraag die Gitte hierboven zo mooi uitlegt is daar een goed voorbeeld van.
Mijn revalidatietraject een aantal jaar geleden en de yoga-opleiding die ik gevolgd heb, hebben mij laten inzien dat veel 'problemen' alleen maar in je hoofd bestaan. Ik heb nog steeds elke dag pijn, ben geregeld moe, alleen is mijn 'mindset' anders dan jaren geleden. Het gaat hierdoor veel beter met me.
Vanmiddag kwam ik uit m'n werk met veel pijn, ik ben eerst 45 minuten gaan liggen en ben daarna weer verder gegaan met m'n dag. Vroeger was ik de hele middag blijven liggen en had dan uiteindelijk een ontevreden gevoel over mezelf en m'n lijf.
Wat absoluut niet wil zeggen dat het bij mij nu altijd van een leien dakje gaat; ook ik heb nog mijn slechte baal dagen. Achteraf kan ik nu wel zien dat het toch vaak aan mijn mindset lag. Oke, misschien had ik die dag wel meer pijn dan anders, maar het lag toch aan de manier waarop ik er mee om ging, hoe ik me voelde. Er zijn namelijk ook dagen dat ik veel pijn heb, moe ben, maar 'gewoon' een stapje terug doe, waardoor de dag toch nog goed verliep.
Ik leer steeds meer dat wij het over algemeen zo moeilijk maken voor (vooral) onszelf.
Ik hoop dat het niet te betweterig overkomt, want dat is niet mijn bedoeling. Ik deel hier gewoon mijn ervaring en lessen die ik geleerd heb. X
Ik vind het heel fijn dat jij je ervaringen hier ook deelt. Dat is voor ons allemaal erg leerzaam. Ik merk nu -en ik zeg het heel voorzichtig- dat het plannen van mijn dag zijn vruchten begint af te werpen. Ik heb minder vaak momenten dat ik echt zó moe ben dat ik het gevoel heb dat ik even moet slapen. Even op mijn infrarooddekentje met een boek of TV-serie werkt beter. En inderdaad daarna weer verder met dingen doen. Daarnaast werk ik hard aan mijn conditie dus dat zal ook wel meespelen. Ik merk ook hoe belangrijk het is om steeds even stil te staan bij hoe het NU met me gaat. Gewoon even alles nalopen en dan mezelf oppeppen en weer verder. Het is nog een lange weg, maar ik voel diep van binnen dat het goed gaat komen. XXX
VerwijderenHet is niet betweterigheid, je deelt gewoon jouw ervaring met ons. En je hebt gelijk. Ik plooi nu ook meer dingen op waar ik vroeger gauw eens over streek. Ondertussen mag ik 2 uur per dag iets doen en is er toch wat stress van me afgevallen. De psychologe zei ook dat dat schuldgevoel er mag zijn, het is een gevoel. Ik moet het alleen proberen te laten als ik dat gevoel heb. Niet mijn energie erin te steken door ertegen te vechten. Het is een heel leerproces en hier en daar leer ik van anderen bij. Zo dank jullie allemaal x
BeantwoordenVerwijderenZo fijn dat we allemaal leten van elkaars verhaal. Het geeft mij heel veel steun te weten dat anderen dezelfde strijd strijden. En tegen dezelfde dingen aanlopen. En het blijft moeilijk om gevoel gevoel te laten en gedachten niet te serieus te nemen. Maar het is goed te weten dat dat kan. Dat wij dat kunnen. XXX
VerwijderenMooi dat je, al is het voorzichtig, verandering merkt in je energie! Heel fijn, want anders kun je snel het gevoel krijgen 'waar doe ik het allemaal voor'.
BeantwoordenVerwijderenMeditatie/mindfulness is voor mij ook een belangrijk hulpmiddel om gedachten te zien als gedachten en niet meer dan dat.
Fijn weekend allen! X
Zelf sta ik nog op de wachtlijst voor revalidatie, maar ik kan al veel leren van jou! Hopelijk gaat het mij ook wat positiefs opleveren...ik ben blij als ik zie hoe goed jij bezig bent en wat je anderen er mee kan helpen. Nogmaals..fijn je te leren kennen
BeantwoordenVerwijderen��
Gr. Marianne
Zo leuk dat je al mijn blogposts aan het lezen bent.
VerwijderenIk hoop dat je snel kunt gaan revalideren. Het is een zwaar traject, zowel lichamelijk als mentaal, maar het zal je veel brengen als je er open voor staat. Ik zie het echt als investeren in jezelf en je toekomst.
Ik vind het echt een enorme verrijking van mijn leven dat zoveel mensen steun putten uit mijn verhaal. Ik ben blij dat ik iets kan bijdragen door gewoon open en eerlijk en mezelf te zijn.
En ik ben ook heel blij met jou. xxx
Hot Brigit,
BeantwoordenVerwijderenIk ben er na een hoop gesukkel nu ook achter dat ik fibromyalgie heb en ben net begonnen met een soortgelijk traject. Tja en dan ga jee eens een beetje googelen en zo kwam ik ook jou verhaal tegen. Net als in veel reacties hierboven: Een feest van herkenning hoor. En ik pik al direct zoveel tips van je mee. Met het maken van een activiteitenlijst ben ik nu ook net begonnen en ik lees in jou stukje iets over de app die jij gebruikt. Welke is dat? Of mag je dat om reclametechnische redenen hier niet vermelden? Fijn trouwens ook om te lezen dat er voor jou zo veel verbeterd is nu je de dingen anders hebt leren doen. Dat geeft de burger moed zal ik maar zeggen!
lieve groetjes uit Amsterdam, Saskia
Hallo Saskia,
VerwijderenWat leuk dat je mijn blog gevonden hebt! En wat jammer dat het met deze reden is. Fijn is dat hè, herkenning vinden? Ik hoop dat je ook in de gelegenheid bent om ooit een revalidatietraject te volgen. Mij heeft het enorm veel gebracht.
De app heet Activiteitenweger. Hij kost een euro of zes, maar ik vond hem heel handig. Je hebt er wel alleen iets aan als je je activiteiten verdeelt in licht, gemiddeld en zwaar zoals ik op de revalidatie leerde. Zonder begeleiding zou ik hem niet gebruiken. Er zit toch een bepaalde 'filosofie' achter. De kern van alles is om je activiteiten en rustmomenten goed over de dag te verdelen en elke dag ongeveer hetzelfde te laten zijn. Dus NIET op goede dagen meer doen en op slechte dagen minder. Dat was voor mij de grootste eyeopener tijdens de revalidatie. Dat mijn lichaam geen goede graadmeter is om aan te geven wanneer ik moet rusten.
Ik wens je alle goeds en als je nog vragen hebt, mag je me altijd mailen op Brigit@gittepetit.nl.
Brigit.