Het eind komt in zicht...

Vandaag begin ik aan week 13 (van 14!) van mijn pijnrevalidatietraject. Een paar weken geleden was ik even in paniek omdat ik toen net over de helft was. Wat als ik straks klaar ben? Hoe moet het dan? Dan moet ik het helemaal zelf doen. Wat als ik dan weer terugval in al mijn oude gewoonten?

De afgelopen week ben ik begonnen met het maken van een plan voor als de revalidatie straks voorbij is. Wat wil ik behouden? Wat wil ik nooit meer doen? Wat wil ik nog opbouwen of verbeteren? Wat zijn mijn valkuilen? Hoe herken ik die? Hoe voorkom ik dat ik er in val? En als dat toch gebeurt, hoe klim ik er dan weer uit?

Mijn plan voor de toekomst

1. Ik blijf mijn dagen plannen (op geleide van tijd, niet op geleide van mijn pijn of vermoeidheid).
   Hulpmiddel hierbij voor mij is de app Activiteitenweger, voor €5,99 te koop in de appstore. Natuurlijk kun je ook gewoon plannen op papier. Of met een kaartjessysteem.
   Belangrijk bij het plannen is dat ik activiteiten van verschillende lichamelijke zwaarte afwissel. Ook is het belangrijk om genoeg (mentaal) energiegevende activiteiten in te plannen, elke dag. Dingen waar ik blij van word. Voor mij is dat bijvoorbeeld knutselen met mijn prentenboeken, lekker even naar de kringloopwinkel of muziek luisteren met mijn platenspeler.
   Als ik merk dat het plannen lastig is of als het verwatert is het belangrijk om dat op te merken, mild te zijn voor mezelf ;-) en het gewoon weer op te pakken.
   
2. Ik hou mijn lichamelijke conditie op peil door voldoende te bewegen.
   Tijdens de revalidatie heb ik twee keer in de week fitness: fietsen, lopen, en verschillende oefeningen voor mijn benen en armen. Na de revalidatie wil ik niet naar de sportschool. Ik vind het niet leuk en ga het dus niet volhouden. Daarom zorg ik voor goede alternatieven. Uiteraard in overleg met mijn fysiotherapeute. En ik ben ook nu al bezig met onderstaande.

• Ik ga elke dag na het eten 15 minuten lopen. Zonder hond. Stevig doorstappen. Dit bouw ik langzaam op tot een half uur per dag, minimaal zes dagen per week. Eventueel in een later stadium ga ik over op drie keer per week een uur lopen. Dat bekijk ik nog even.
• Ik fiets twee keer per week naar mijn werk heen en terug. Verder pak ik voor kleine boodschappen e.d. zoveel mogelijk de fiets. Straks in het voorjaar wil ik het fietsen misschien gaan uitbreiden door twee keer per week een langere fietstocht te maken. Voor nu zou dat teveel van het goede zijn.
• Om mijn schouder (mijn zwakke plek) in zo goed mogelijke vorm te houden doe ik twee keer per dag de oefeningen die ik jaren geleden kreeg van mijn gespecialiseerd schouderfysiotherapeut. Hier heb ik veel baat bij. Om de kans van volhouden zo groot mogelijk te maken heb ik het lopen en de schouderoefeningen een vaste plek op de dag gegeven en teken ik af als ik het gedaan heb.
  
  
  
• Ik doe elke week anderhalf uur yoga. Echt een moment voor mezelf. Hard werken met een fijne ontspanning tot slot, in een fijn vertrouwd groepje.
• Het 'bewegen op muziek' (zeg maar gerust dansen ;-)) waar ik een paar weken geleden mee begon op de revalidatie blijf ik straks ook doen. Fijn dat die mogelijkheid er is.

   3. Ik blijf in contact met mijn gevoel.
Dit is de afgelopen jaren geleidelijk enorm afgestompt. Tijdens mijn revalidatie ben ik hier mee
aan de slag gegaan. Zowel bij de mindfulnessgroep als in individuele gesprekken met mijn psychologe en ergotherapeute.

Dingen die mij helpen (meer) te voelen zijn onder andere:

• Het blijven doen van mindful- en meditatieoefeningen. Stilstaan bij wat er is, wat ik denk en voel. Ik heb in een mooi notitieboekje op iedere pagina een oefening gezet en erbij geschreven waar ik de oefening kan vinden. Bijvoorbeeld in de fijne VGZ-app of op een van de gekregen cd's.
  
  
  
  
• Naar buiten gaan en daar heerlijk genieten van de natuur: luisteren, kijken, ruiken en voelen. Vooral de herfst en lente maken me blij.
• Muziek luisteren en deze echt binnen laten komen. Muziek roept allerlei herinneringen op: fijne, maar ook minder fijne. Het is goed om die echt binnen te laten komen. Kijken wat ze voor gevoel oproepen en dat gevoel dan toe te laten. Mijn eerste impuls is om het gevoel weg te stoppen en snel iets te gaan doen. Ik heb gemerkt dat het veel waardevoller is om het er wel te laten zijn. De zwaarte gaat er dan af en ik heb het gevoel dat ik leef.
  
  
  
  
• In een moeilijke, verdrietige of onplezierige situatie even stilstaan. Echt stilstaan. Wat voel ik nu? Wat denk ik nu? Wat ervaar ik nu? Het mag er zijn.
  Dit kun je natuurlijk ook in plezierige, fijne situaties doen.
  
  
  
  
  
• Blijven praten over wat ik voel en wil, dingen delen met de mensen om me heen.
  Dit komt misschien als een verrassing, maar ik ben een enorme binnenvetter. Als het op gevoelens aankomt vind ik het moeilijk daarover te praten, die te delen. Dat is een ding waar ik aan wil en moet blijven werken. Ik ga deze week starten met een assertiviteitstraining. Die gaat me helpen om dingen beter te verwoorden en te delen, met name met de mensen die me lief zijn. En ik denk erover om hiervoor ook na de revalidatie ondersteuning te zoeken bij een psycholoog.

4. Ik herken waarschuwingssignalen en reageer daar adequaat op.
Het is belangrijk om te weten wanneer het minder goed gaat. Zodat ik op tijd kan ingrijpen. Dingen weer kan oppakken die misschien een beetje verwaterd zijn. Erachter komen wat er aan de hand is.

Een paar van mijn waarschuwingssignalen:

• Ik voel me erg onrustig en gejaagd en sjees maar door.
  Wat goed is om dan te doen is de 'drie minutenademruimte': elke stap duurt ongeveer een minuut.
  Door stil te staan bij wat ik nu voel, denk en ervaar en daarna mijn aandacht te verleggen naar mijn ademhaling kan ik voelen wat er echt is en dit gevoel even helemaal toelaten. Daarna kan ik dan bewust kiezen voor wat ik wil gaan doen en het ook echt gaan doen. Op die manier krijg ik weer het gevoel dat ik aan het roer staat van mijn leven. In plaats van het gevoel dat het me allemaal overkomt en dat ik geleefd wordt.
  
  
  
  
  
• Soms ben ik alleen maar bezig met hoeveel pijn ik heb en hoe moe ik ben. Ik voel me dan vooral heel zielig en kom tot niets.
  Als dat gebeurt kan ik een meditatieoefening doen om even stil te staan bij wat er is. Voelen wat ik nu nodig heb. Misschien is dat iets gaan doen, lekker knutselen of er even uit. Of misschien is het fijn om mijn zus of een vriendin te bellen om even te praten. Of misschien heb ik behoefte aan iets anders.
  
  Bij al deze dingen is het fijn om een lijst met fijne dingen te hebben waar ik uit kan putten als ik me niet fijn voel. En dat is precies de reden waarom ik elf (!) jaar geleden begonnen ben met mijn happyboekje. Daarin staan dingen die ik kan gaan doen als ik dat nodig heb. De afgelopen tijd zijn daar een hoop dingen bijgekomen die ik binnenkort ook ga opnemen in mijn boekje.
  
  Een paar dingen waar ik blij van word:
• Een doosje vol liefs maken.
• Het bedenken van een haakpatroontje.
• Lekker uit lunchen met mijn meisje.
• Bloggen ;-)
• Een collage maken door één tijdschrift te nemen, een vel papier, een schaar en een lijmroller.
• Een mooie plaat opzetten en heerlijk rondneuzen op Pinterest.
• Recepten scheuren en van een notitieboekje een receptenboekje maken met recepten die ik wil uitproberen.
• Dagje naar de caravan.
• Iets leuks doen met een vriendin of met mijn zus.
  
  
  
  
  Mijn plan is nog niet helemaal compleet, maar over twee weken is het klaar! Ik zie de toekomst zonnig tegemoet. Er zullen ongetwijfeld valkuilen opduiken en ik zal er vast en zeker nog wel eens invallen, maar ik weet hoe ik eruit kan klimmen en waar en hoe ik hulp kan vragen als me dat alleen niet lukt.