Vandaag is de dag...

Al een paar maanden heb ik toegeleefd naar vandaag: de start van mijn revalidatietraject.

Sinds ruim twee jaar weet ik dat ik fibromyalgie heb. Daarvoor had ik 'gewoon' altijd pijn en was ik altijd moe. Jaren ben ik op zoek geweest naar een oplossing. Allerlei therapeuten heb ik bezocht. En alles hielp heel even. En daarna niet meer.

Met de diagnose fibromyalgie was die zoektocht voor mij voorbij. En kwam er een stuk rust.

Fibromyalgie valt onder de reumatische aandoeningen omdat het een aandoening betreft aan het bewegingsapparaat. Het betekent letterlijk pijn aan bindweefsel en spieren. Het is een term die alleen maar beschrijft wat er aan de hand is, maar die geen oorzaak aanduidt. 

Zelf heb ik erg veel gehad aan de website van de patiëntenvereniging FES. Ik heb via deze vereniging ook een cursus gevolgd waar ik lotgenoten ontmoette en veel te weten kwam. En waar ik leerde om open te zijn over wat mij mankeert. Tegen familie, tegen vrienden en op mijn werk. Maar vooral tegenover mezelf. Ik mankeer echt iets.

Een heel goed hulpmiddel voor mij om te leven met fibromyalgie zijn de 10 leefregels zoals die beschreven zijn door de FES:

1. Begrijp het probleem.
2. Werk aan uw conditie.
3. Hervat langzaam de vrijetijdsbezigheden.
4. Gebruik warmte, massage, rekoefeningen.
5. Zorg voor goede nachtrust.
6. Probeer stressfactoren te vermijden.
7. Beperk het gebruik van pijnstillers.
8. Gebruik fibromyalgie niet als dekmantel.
9. Geloof niet in wonderen.
10. Ontwikkel een positieve houding tegenover de ziekte.

Ze maken de pijn en vermoeidheid niet minder, maar over het algemeen goed mee te leven.

Toen ik vorig jaar zomer een traptrede miste en een paar ribben kneusde, had ik daar erg veel last van. Na een paar maanden ging het een stuk beter. Omdat ik toch wat pijn bleef houden en een beetje moedeloos was dat er nu wéér een plek in mijn lichaam was bijgekomen die zeer bleef doen, bezocht ik mijn huisarts. Hij hoorde mijn verhaal aan en stelde voor om eens te kijken of een traject pijnrevalidatie niet iets voor mij zou zijn. Met hulp van een heel team professionals kijken naar mij, mijn pijn en waar nog 'winst' te behalen valt. Dat leek me wel wat.

Na een intakegesprek en een paar weken later een heel intensieve observatiedag gaat het nu eindelijk gebeuren: vandaag start ik met de pijnrevalidatie. Veertien weken lang drie dagdelen per week. Behoorlijk pittig. Er is een behandelplan opgesteld met daarin een kernprobleem, een hoofddoelstelling en behandeldoelstellingen op het gebied van fysiotherapie, ergotherapie, psychologie en maatschappelijk werk. Daarvoor worden een aantal middelen ingezet waaronder individuele gesprekken met de verschillende therapeuten, gespreksgroepen, een mindfulnesstraining, een fitnessgroep en een assertiviteitstraining.

Met alleen magic kom ik er dus niet ;-) Ik moet flink aan de bak. Maar ik kijk er naar uit om actief aan mezelf te gaan werken.

• Ik ga mijn conditie verbeteren zodat ik weer wat vaker en langer kan gaan lopen met de hond en wat meer kan gaan fietsen. Ik vind het zo fijn om in de natuur te zijn en mijn hoofd zo leeg te maken.
• Ik leer wat pijn precies is en hoe het (lichamelijk gezien) werkt. 
• Ik hoop een houding te leren vinden waarin ik het wat langer achter elkaar volhoud om te haken of mooie post te maken. 
• Ik leer mijn behoeften,wensen en grenzen beter te voelen, aan te voelen, te uiten en te bewaken. 
• Ik ga leren om een goede balans te vinden tussen inspanning en ontspanning. Zodat ik weer een schoon en opgeruimd huis heb. En toch tijd en energie overhoud voor mijn hobby's.

Kortom: ik denk dat ik heel veel ga leren waardoor mijn leven alleen maar nóg leuker wordt. Want tenslotte is het leven een feestje! Je moet alleen zelf de slingers ophangen. Of iemand vragen om het trapje even vast te houden ;-)